کارگاه‌ها و زیرپله‌ای‌ها، برندها را تهدید میکنند
هرج و مرج در فروشگاه های مواد غذایی
وقتی می بینیم یا می شنویم که برخی گروه های مبتکر، ولی فرصت طلب، به طور مستمر برای فریب دادن مردم
مصرف کننده موادغذایی، درحال نقشه کشی و سناریوسازی هستند که نتیجه آن، بسته بندی هایی میشود
که برند نیستند، ولی ظاهرشان، نظر و اطمینان مصرف کننده ها را به سادگی برای خرید جلب میکند؛
به خصوص آنکه قیمتشان نیز به میزان قابل توجهی، ارزان تر از انواع مشابه برندهایی است که برخی از آنها،
فقط چندین میلیارد تومان در ماه، هزینه تبلیغات تلویزیونی را می پردازند. بنابراین می توانیم خوشبینانه،
سه گروه موادغذایی را در بازار شناسایی کنیم که گروه اول ، برندهای نسبتاً با کیفیت برای بازار داخلی
هستند که برای صادرات نیز شرایط ویژه تری دارند .
گروه سوم اکثرا” ناشناخته، ناسالم و فله ای هستند که میتوانند آلوده و غیرقابل اطمینان برای سنین مختلف
باشند، ولی به علت ارزانی و عرضه توسط دوره گردها یا فروشگاه های نامعتبر، می توانند آسیب های گوناگونی
را به مصرف کننده ها وارد سازند؛ بدون اینکه مصرف کننده بتواند به منشأ تولید و عرضه آنها دسترسی
داشته باشد.
از مهمترین اقلام مواد غذایی روزمره، می توان به لبنیات اشاره کرد که گاهی به نام «محلی»، ولی بدون
نام و نشان تولید کننده آنها عرضه می شوند و انتظار میرود انواعی از مواد غذایی نیز که از مواد اولیه محصولات
زراعی و باغی منشأ می گیرند، پس از آزمایش های دقیق ازنظر وجود فلزات سنگین، باقیمانده سموم یا
نیترات ها در آنها، به مشتری ها عرضه شوند. گروه دیگری هم از مواد غذایی وجود دارند که مواد اولیه شان،
ناشناخته و آزمایش نشده است، ولی سوداگران فرصت طلب، این مواد را می خرند و پس از بسته بندی های
شکیل، آنها را شبیه برندهای مطرح عرضه میکنند که به تازگی، برخی همکاران مطبوعاتی، به تعویض برچسب
پایان مهلتممصرف روی بسته بندی این نوع مواد غذایی پی برده اند. این سود جویان، گاهی نیز موادغذایی
تاریخ گذشته را به قیمت های ارزان،خریداری و پس از اضافه کردن برخی مواد، مجددا” عرضه میکنند که
جملگی این سوداگری ها به ناآگاهی های مصرف کنندگان باز می گردد و در این میان، گاهی مشاهده شده
که برندها به قیمت های تمام شده گران تر، ولی با کیفیت های مطمئن تر، زیر سئوال میروند
که برای آگاهی رسانی به مصرف کننده ها، ضرورت دارد که از تولیدکنندگان مواد غذایی با کیفیت حمایت شود.
برای آگاهی رسانی به مصرف کننده ها، چاره ای جز آموزش نیست که کشورهای غربی به جای استخدام
لشکری از ناظران، خود مصرف کننده ها را با آموزش برای نظارت بر کیفیت ها بسیج میکنند و آنان نیز با
خودداری از خرید مواد غذایی بی کیفیت و اظهار دانش خود به فروشنده، سبب میگردند تا نارضایتی هایشان
از این طریق و با امتناع از خرید موادغذایی مشکوک، به توزیع کننده و تولیدکننده انتقال یابد و سرانجام با این
روش کارساز، کیفیت ها در مزارع، دامداری ها و باغداری ها افزایش پیدا کنند. در عین حال، مطبوعات
تخصصی، مانند مجالت کشاورز و گلچین تغذیه و تندرستی، میتوانند به صورت تصادفی، هر چند گاه یکبار
و به تدریج، بیشتر نمونه های موادغذایی مشکوک را شناسایی و با آزمایش آنها در لابراتوارها، کیفیت این
محصولات را رصد و در آن زمینه، شفاف سازی نمایند و متعاقبا” مخاطرات آن را به فروشندگان و از طریق آنها،
به توزیع کنندگان و تولیدکنندگان انتقال دهند. قدر مسلم، این روش میتواند از یک طرف، آسیب های وارده به
مصرف کننده و از طرف دیگر، برندهای مدعی تولیدات باکیفیت را کاهش و انگیزه های تولید به منظور حفظ
سلامت مردم و افزایش بهینه آنها را در دستور کار پایدار قرار دهد.
