97-5-8
ای کاش رئیس‌جمهور و معاون اول می‌دانستند…!
پیرو سخنرانی رئیس‌جمهور و اظهار ارادتی که نسبت به مردم داشته‌اند، معاون اول ایشان نیز همراهی و همفکری با مردم به‌ویژه تولیدکنندگان را از وظایف و تعهدات دولت برشمرد.
نشریه کشاورز با همکاری مدیران نمایشگاه ایران آگروفود، سازمان توسعه تجارت و شرکت نمایشگاه‌های بین‌المللی تهران به تواضع رئیس‌جمهور و معاون اول وی لبیک گفتند.
برگزاری همایش «تکامل مدیریت‌ها زنجیره‌ای از فناوری مرسوم تا نوین» همزمان با برگزاری نمایشگاه آگروفود بود که در هر دوی آن‌ها صنعتگران، سازندگان ماشین‌ها و ابزار کشاورزی از وزیران جهاد کشاورزی و صنعت و معاونان و مدیران آن‌ها دعوت به عمل آوردند تا با همدلی و همفکری بخش خصوصی و دولتی، رونق بیشتری به این بخش تزریق شود.
اما در این همایش که بخش خصوصی از حوزه‌های مختلف شرکت داشتند، با اظهار افسوس از تواضع رئیس‌جمهور و معاون اول ایشان، این ندا را سر دادند که انگار آن‌ها یادشان رفته بود که تواضع خود را به زیر‌مجموعه خود تزریق کنند. دولتمردان حضورشان را از بخش خصوصی دریغ کردند، ای کاش با احترام به سخنان رئیس‌جمهور و معاون اول وی، این همدلی را ثابت می‌کردند.
اهل فن در این مورد اظهار داشتند که بسیاری از دولتمردان نمی‌دانند که بدون دریافت مشاوره از مدیران حوزه‌های مختلف نمی‌توان موجب توسعه و رشد این بخش شوند.
بعد از برگزاری نمایشگاه و همایش کارشناسان و صاحب‌نظران از حضور نیافتن دولتمردان دلسرد شدند و ای کاش‌‌های بسیاری را با خود زمزمه کردند که برخی از آن‌ها عبارتند از:
ـ ای کاش رئیس‌جمهور یا معاون اول ایشان در این همایش حضور داشتند تا اطلاعات واقعی را از توسعه کشاورزی دریافت کنند.
ای کاش آن‌ها می‌دانستند که بسیاری از آمارهای رشد و توسعه، معیارهای قابل قبولی ندارند.
ای کاش رئیس‌جمهور می‌دانست که بیش از 95 درصد اراضی کشاورزی ما کمتر از 7/ . درصد کربن دارند و آنقدر زیرساخت‌های بستر بذر فشرده و سفت شده است که افزایش بهره‌وری، تنها با کودهای شیمیایی انجام می‌گیرد. این روند به مفهوم از دست دادن خاک برای نسل کنونی و نسل آینده است. محیط زیست نیز تحت‌تأثیر همین روش تحت فشار بسیاری قرار گرفته است!
ای کاش معاون اول رئیس‌جمهور می‌دانستند که اگر کشاورزی محور توسعه اقتصادی کشورمان محسوب می‌شود، بنابراین مکانیزاسیون باید در هسته این محور قرار داشته باشد؛ ولی متأسفانه این هسته بیمارگونه پیش می‌رود (به این معنا که برای کاشت یک محصول، تراکتورها ـ بیش از نیمی از آن‌ها فرسوده‌اند ـ باید بیش از 7 مرتبه در مزرعه تردد کنند تا زمین قابل کاشت شود که نتیجه آن تخریب آب و خاک است).
ای کاش وی می‌دانست که از 17 سال پیش تاکنون کمتر از 100 هزار هکتار زمین‌های کشور با روش کشاورزی حفاظتی کشت می‌شوند، درحالی‌که ما برای نجات کشاورزی باید حداقل سالیانه 300 هزار هکتار بر توسعه کشاورزی حفاظتی (به کمک مدیریت بقایای محصول قبلی) بیفزاییم، به‌خصوص آنکه صنعتگران خوش‌فکر، تجهیزات آن را سازگار با اقلیم و مناطق مختلف تدارک دیده‌اند.
ای کاش برای رئیس‌جمهور مشخص شود که آن تواضع با برخورد زیرمجموعه‌هایش و تشکل‌های آن، زمین تا آسمان فرق دارد و بخش خصوصی حتی در قالب این تشکل‌ها نیز محلی از اعراب ندارد و فقط برای برخی از مراجعه‌‌کنندگان انفرادی سفارش شده، جوابگو است.
ای کاش رئیس‌جمهور می‌دانست که اگر اعلام کند که امروز قصد دارد که دعوت جمعی از اهل فن و یک صنف عاشق تولید را قبول کند، یقیناً در آن محفل جایی برای سوزن انداختن وجود ندارد، در غیر این صورت هیچ اعتنایی را نمی‌توان از حضور خرده مدیران نیز متصور شد که این نوع اقتصاد را باید کاملاً دولتی نامید. البته همین روند ادامه دارد و پاسخ‌دهندگان خود را از بدنه دولت معرفی نمی‌کند.
ای کاش معاون اول بهتر می‌دانست که تولیدکنندگان در این همایش از عدم ثبات می‌نالیدند؛ یعنی آن‌هایی که آمادگی سرمایه‌گذاری در تولید و خدمات را دارند، آن‌هایی هستند که عاشق این سرزمین و کارشان بوده و عقیده دارند که ما نباید از قافله توسعه تکنولوژی جهانی عقب بمانیم.
ای کاش وزیر صنعت، معدن و تجارت، یک بار هم که شده در محفل صنعتگران کشاورزی حضور می‌یافت تا یاد بگیرند، تعریف تولید یک تراکتور یا وسایل کشاورزی چیست، ابزار و تجهیزات فرسوده تا چه اندازه می‌توانند به بخش کشاورزی لطمه وارد سازند؟ همچنین برای او مشخص می‌شد که ماشین‌ها و تجهیزات سازگار با جیب کشاورز، سازگار با مزرعه و سازگار با فناوری روز دنیا چه تفاوت‌هایی دارد و اگر یک کالا بدون رقیب تولید و عرضه شود، چه آینده‌ای در انتظار صنعت کشاورزی بدون راهبرد است؟
